Maar wel gaaf!

Vrijdag 6 januari 2012
Vandaag ben ik vrij. Ik ben nog even naar het VVV gelopen, maar die bleek dicht te zijn. Toen heb ik toch maar bij het skiverhuur gevraagd hoe laat de bus naar Bad Isch gaat. 10 over het uur. Dat wordt morgen dan shoppen in Bad Isch.
Vandaag heb ik niet meer gedaan dan een boodschappen en een boek gelezen. Ik ben kapot van de afgelopen week. De nieuwe indrukken, de nieuwe mensen, het doolhof dat Scalaria heet, het gemis van mijn maatjes uit Nederland en het gevoel van sociaal isolement hebben mij de laatste week ongelofelijk veel energie gekost.


Zaterdag 7 januari 2012
Ook vandaag was ik vrij. Ik heb weer een poging gedaan om leuke winkeltjes hier in St. Wolfgang te vinden. Hierbij kan ik met zekerheid zeggen dat ik poging is mislukt. Het is een onmogelijke opdracht.
Ikzelf was ervan overtuigd dat de bus om tien over het uur ging. Dat bleek echter niet zo te zijn. Na 20 minuten op die bus te hebben gewacht, heb ik het maar opgegeven. Daarom ben ik door het dorp gelopen om mooie foto’s te maken. Mijn camera had ik bij, maar de dichte mist hield het voor onmogelijk om mooie foto’s te schieten. Winkels blijken hier op zaterdag overigens om 12 uur gesloten te zijn. Over dorpse kuren gesproken. Ik dacht dat Boxtel erg was, maar dit is nog veel erger. Misschien ook wel in te schatten met het feit dat St. Wolfgang vele malen kleiner is dan Boxtel. Uiteindelijk heb ik me toch maar verder verdiep in mijn boek. Het heeft circa 650 pagina’s en aan het einde van de dag zit ik al bij pagina 600. En dat in twee dagen.


Zondag 8 januari 2012
Vandaag moest ik werken. Ik had alle tijd voor mezelf omdat ik simpelweg pas om 6 uur hoefde te beginnen. Daarom heb ik eerst op mijn gemak gedoucht en mijn boek maar uitgelezen.
Om 4 uur ben ik maar naar Scalaria gelopen om op Skype het contact maar op te nemen met Nederland. Erg leuk om weer een aantal mensen gesproken te hebben.
Vandaag hadden we HTC in het hotel. Zij hebben verschillende besprekingen, meetings en presentaties dat ze dat maar in Scalaria hebben georganiseerd. Allen waren zij afkomstig uit Duitsland, maar van verschillende locaties in Duitsland. Van vertegenwoordigers, tot geluidsontwikkelaars en de techniek achter de smartphones.
Grappig om te zien dat zij allemaal ongelofelijk aan hun HTC gekleefd zitten en er werkelijk niet zonder kunnen. Grappig om te zien hoe de types uit elkaar lopen. Mensen die ongelofelijk kansloos zijn. Van die gevallen die met alcohol uit hun schulp kruipen en dat ze dan nog vervelender zijn. Maar ook mensen die altijd van een grapje houden en ongelofelijk vriendelijk zijn. Ongelofelijk muzikaal aangelegde personen tot de personen die elke toon verkeerd zingen, ongelofelijk hilarisch.
Omdat ik vandaag pas om 6 uur hoefde te beginnen en er een diner was, werd het 3 uur voor Verena (de chef van de Service afdeling) en ik eindelijk een biertje konden pakken. De gasten bleven ongelofelijk lang aan de bar hangen. Zo hebben wij om 1 uur uiteindelijk de muziek uitgeschakeld en de lichten aangedaan. Maar nu staat er in Schloss (de bar op de 7e verdieping waar we ook het diner van deze avond hebben gehad) een piano. Nou bleek er een klein Aziatisch mannetje tussen te zitten met een ongelofelijk muzikaal talent op de piano. Ik heb me stuk gelachen. De slechte zangers trokken kaarsen uit de kandelaars om zo de karaoke te doen op verschillende Duitse meezingers.
Toen ik uiteindelijk met Verena aan een biertje zat, vroeg ze om mijn nummer want van de week zijn ze uit eten geweest en ze had me mee willen vragen, maar had mijn nummer niet. Gelukkig zijn ze in het team van Scalaria ongelofelijk vriendelijk, heb ik de afgelopen week voor mijn gevoel in een sociaal isolement gezeten en ben daarom heel blij met het aanbod.


Maandag 9 januari 2012
Het was vannacht half 4 uur voordat ik thuis was en vanochtend moest er weer om half 9 weer uit. Wat waren die 5 uurtjes kort. Ongelofelijk. Had ik nog maar even langer in mijn bed kunnen blijven liggen.
Het was een ongelofelijk leuke avond, en ik ben gebroken. Ik ben kapot en moe. Gelukkig kan ik vandaag vroeg naar bed, en geloof me, ik lig er ook vroeg in. Heerlijk.
Vandaag heb ik echter wel twee nieuwe collega’s leren kennen. Renate en Judy (eigenlijk Judith). Renate is wat ouder. Gok rond de 45. Ongelofelijk vriendelijk en echt een moedertje net als Christl. Judy is net als ik 20 en zoals ik d’r inschat, net zo’n groot feestbeest als ik. Dat wordt een goeie dan. Ze vertelde me (de zoveelste persoon) dat er in de winter vrij weinig te doen is in St. Wolfgang. Shit, verkeerde seizoen gekozen.
Wel heb ik me stuk gelachen om het nog dronken personeel van Scalaria. Die stonden ongelofelijk voor schut. Als ze dat gister avond al niet stonden.
Vandaag bleek ook ineens meneer Smits (mijn stagementor van de Rooi Pannen uit) voor m’n snufferd te staan. Die kon niet het rondje maken die hij moest maken omdat er verder Tirol alles is ingesneeuwd. Uiteindelijk hebben we in Schloss bar nog een drankje gedaan met Herr Gastberger (de eigenaar van het hotel). Daarna ben ik om 11 uur afgehaakt omdat ik helemaal gebroken was.
Maar mensjes uit het verre Nederland, en misschien nog wel verdere landen, ik ga slapen. Weltrusten.


Dinsdag 10 januari 2012
Vandaag was het de gala-avond van HTC. Het werd gegeven in de Mystic. Dat kan ik maar op één manier beschrijven. Een chique grot met daarin verschillende verlichte trappen. Ongelofelijk creatief ontworpen.
Om 6 uur moest ik beginnen met werken en ook weer heb ik vandaag heerlijk uitgeslapen. Deze keer zijn we weer begonnen met een diner. Daarna werd ik naar Schloss gestuurd. Daar moest ik in mijn eentje een partijtje draaien. Het waren acht personen van Daikin. Zij kwamen alleen maar even iets drinken. Vervolgens zijn ze naar bed gegaan en ik terug naar het feest van HTC. Het was ongelofelijk druk.
Wat bij de gasten toch de meeste indruk heeft gemaakt is dat een van de collega’s met een piano uit de grond kwam en hierop ongelofelijk goed zat te spelen.
Meneer Smits is uiteindelijk ook nog even langs geweest. Deze was eigenlijk niet uitgenodigd, maar heeft er toch nog twee gepakt. Ik had het ongelofelijk druk dus heb uiteindelijk geen praatje meer kunnen maken.
Verena was naar huis, en Judy, David (van de techniek) en ik waren nog over. Verena had uiteindelijk ook de uitzendkracht en Gabi naar huis gestuurd. Die Gabi bleek niet mijn type om mee te werken. Ik ben een ongelofelijke chaoot en daar ben ik me toch echt wel van bewust, maar ze was constant bezig achter de schermen en het bleef een ongelofelijk chaos. Ik ben toch wel wat geordender tijdens het werk, dan in de vrije tijd. Toch hebben we onder werktijd nog een drankje gedronken en hebben we er ook nog één naar de techniek gesmokkeld. Dat werden er later ook meer.
Om 3 uur zouden de lichten aangaan, maar dat werd ook pas half 4 uur. Om 4 uur heeft Judy me naar huis gestuurd omdat ik er de volgende ochtend eerder uit moest. Wat wel weer relaxed was.


Woensdag 11 januari 2012
Vandaag is meneer Smits weer vertrokken. Hij vertelde me vandaag dat hij weg moest bij het feest gisteravond omdat hij niet genodigd was. Ergens snap ik het wel. Hij betaald er namelijk niets voor en HTC wel.
Er is vandaag ongelofelijk veel opgebouwd. Maar! Ik heb vandaag daardoor wel een partij in mijn eentje gedraaid. De gasten van Daikin weer. Zij hadden een lunch die ik mocht verzorgen. Ik heb de opbouw, de partij en afbouw zelf gebouwd. Met het sjouwen van de tafels heb ik er wel hulp bij gehad en ook met het gerechten lopen, maar wel gaaf dat ik de verantwoording kreeg. Na de partij loop ik de Office (het kantoor/magazijn) en Judy en Verena vragen hoe ver het staat met de partij en ik zeg heel droog dat het al afgebouwd is. Daarbij kreeg ik verbaasde gezichten en een bedankje. Uiteindelijk nog de vraag gekregen hoe ik de tafels dan heb verplaatst. Met David want is moest daar zijn.
Rond half 6 ging Verena naar huis en vroeg of ik vanavond nog meeging naar Kap Horn (-Die Bar!(wat een ongelofelijk slechte slogan)). Tegen een drankje zeg ik geen nee! Uiteindelijk was het ongelofelijk gezellig en heb ik me gerealiseerd dat ik blij ben dat mijn Duits zo snel vooruit gaat. Dat scheelt zo ongelofelijk veel.
We zouden eigenlijk om 8 uur die kant op gaan, maar daarvoor heb ik als een blok in slaap gevallen. Om 9 uur belde Verena op of ik nog mee ging en Judy stond een minuut later aan de deur te bonken. Maar het was wel gezellig en 20 minuten zat ik aan de eerste Hugo (honingsiroop, limoenen, prosecco, spa rood en mint(erg lekker)). Zeker een aanrader. Zodra ik in Nederland ben ga ik die wel maken op een of ander feestje!


Donderdag 12 januari 2012
Wat deed het vanochtend pijn om op te staan. En wat ben ik blij dat ik weer thuis ben. We hebben vanavond verschillende dingen opgebouwd, opgeruimd en ik heb weer alleen een partijtje mogen dragen. Dit waren echter maar 4 personen, maar wel achter de mooiste bar waar ik ooit achter heb gestaan. Eentje die helemaal rond gaat, van glas is en met een prachtig uitzicht over het Wolfgangmeer. Een bar waar je U tegen zegt!
Maar ik ben gebroken. Ik heb de laatste dagen niet veel slaap gehad, en ook nog eens erg lange dagen gemaakt. Ik heb ik in 4 dagen, 40 uur gedraaid. Dus vanavond is het alleen een beetje douchen, boekje lezen en verder niet veel meer!
Daarom zeg ik mensen van het ongelofelijk goede leven! Weltrusten! Deze grote meid moet ook naar bed!


Vrijdag 13 januari 2012
Wat deed het vandaag pijn om uit bed te komen. Het was 8 uur toen ik moest beginnen. Ik had vandaag een bespreking die ik moest verzorgen. Eventuele evenementen die dus door ons verzorgd zouden gaan worden. Prima allemaal, maar deze groep was echt verschrikkelijk. Het waren twee oude mannen en dus echt ongelofelijk saai.
En doordat je er de gehele dag mee bezig bent, omdat het allemaal zo langzaam gaat, kun je echt niets doen! Verschrikkelijk. Uiteindelijk was het nog 6 uur voor ik klaar was.
In ieder geval zijn we daarna nog met een aantal collega’s de Kap Horn onveilig gaan maken. Dominique vond het een sport om allemaal spelletjes te spelen in de kroeg. Ook fijn, dat waren die iets te veel drankjes dan. In ieder geval super gezellig en weer iets te laat.


Zaterdag 14 januari 2012
Vandaag ben ik vrij. Ik heb me werkelijk rot geslapen. En ook nog eens niet meer gedaan dan m’n boekje lezen. Uiteindelijk wordt ik om vijf voor zes door Verena gebeld of ik om zes uur bij Scalaria kan zijn. We gaan rodelen met Judy, Christian, Dominique en Patrick. Ik heb me kapot gelachen. We zijn eerst uit eten gegaan op de skipiste en uiteindelijk zo naar beneden gerodeld. Uiteindelijk nog wel de vraag gekregen of alle Nederlanders zoveel kunnen drinken. Ja, maar wij eten niet zoveel als die Oostenrijkers.
Toen we terug waren in St. Wolfgang, zijn we weer de Kap Horn onveilig gaan maken. Dominique, Judy en Verena waren al vroeg weg, maar Christian en Patrick waren naar de haaien. Uiteindelijk zijn Kathi en Marlene (dochters van de eigenaren Peter en Doris Gastberger) nog binnen komen lopen van een op ander feest waarvoor ze echt de lelijkste kleding aanhadden die te bedenken viel!
We hebben weer allerlei spelletjes gedaan. Op een gegeven moment komen er twee jongens aan lopen die ook wel mee wilden doen. Dan heb je dus een boomstam, ieder de eigens spijker en die moet je er met de achterkant van de hamer in slaan. Ik was dus het geheime wapens dat altijd raakte met minder kracht dan dat zij raakten. Maar dan win je dus wel! Allemaal gezellig en uiteindelijk lag ik om kwart voor 4 te bed.


Zondag 15 januari 2012
Saaie dag, m’n was gedaan en m’n boekje gelezen. Was vrij. En nog een beetje geskyped. Wat wel weer grappig was is dat ik Christian (ook mijn buurman) tegenkom als ik mijn deur van m’n kamer opendoe en hij daar met een ongelofelijk brakke kop staat. “Wie gehts?” “Slecht! Und ich muss arbeiten.” “Good luck.”


Maandag 16 januari 2012
Weer aan het werk vandaag. Om 12 uur dus kon gelukkig uitslapen. Ik heb vandaag de hele boel in mijn eentje moeten redden. De hele Schloss bar was voor mij. Inclusief een fikkie gebouwd in de openhaard. De eerste keer, maar werkelijk perfect.
De grote bazen kwamen eten en eigenlijk wel prima. Uiteindelijk was ik om half elf klaar en heb ik ondertussen ook een aantal dagen vrij gekregen. Ons ma heeft de reis geboekt en dat betekend dus dat ik tussen 11 februari tot met 17 februari in Nederland ben. En Edu komt 11 maart hierheen. Ook helemaal top! Maar ben dus met Valentijn in Nederland. Maar daar doe ik niet aan!


Dinsdag 17 januari 2012
Ik. Ben. Kapot! Ik heb vandaag ondertussen 10 uur gewerkt vandaag. Een buffet met 200 mensen. Ik heb de hele avond moeten switchen tussen Duits, Engels, Spaans en Nederlands. Jezus wat een gedoe. En echt, ik ben kapot.
Om 1 uur was iedereen weg, maar ik en Verena moesten met zijn tweeën nog de hele Schloss bar ombouwen. De statafels moesten eruit en zittafels erin. Wat een werk, en die moesten ook nog eens opgedekt worden.
En dan ben je daar eindelijk mee klaar, moeten er nog 4(!) conferentierooms opgeruimd en aangevuld worden. Ik was letterlijk kapot. Toen bleek ook nog eens dat de stakrukken niet op de eerste en tweede etage waren, toen kregen we al helemaal de roellie. Verena heeft uiteindelijk Stefan gebeld. Stefan stond vannacht achter de receptie, maar overdag ook regelmatig in Converence. Dit houdt in techniek van shows en dergelijke en ook een hele hoop schouwen. Die heeft gelukkig uiteindelijk aangeboden dat hij dat wel alleen zou doen. Gelukkig, dan konden wij naar huis. Ik. Ben. Kapot!


Woensdag 18 januari 2012
Jezus, wat heeft me gister veel energie gekost. Totdat ik vandaag moest werken, heb ik met m’n boek “Wie verstaat er kips?” op bed gezeten. Heerlijk.
Om 5 uur moest ik vandaag beginnen. En om half 5 was ik eindelijk klaar! Een lange dag. Het begon er mee dat ik eerst een beetje moest opbouwen in Circus Circus. Daarna werd ik door Verena gebeld of ik in Schloss achter de bar kon gaan staan, de bar was geopend voordat Lifescan en Animas uit eten gingen. Prima. Dat bleek alleen drukker te zijn dan verwacht.
Toen ze weg waren kwam en Verena binnenlopen, keek naar de glazen en vroeg of ik zoveel gasten had gehad. Duidelijk denk ik, uit zoveel glazen drink ik zelf niet in 2 uur. Schloss bar opgeruimd en klaar gemaakt voor de avond. Uiteindelijk ben ik nog verder gaan opbouwen in Circus Circus, heb ik een aantal conferentierooms opgeruimd en opgebouwd en nog een aantal dagelijkse taken gedaan, als de afwas en het koffiezetapparaat schoonmaken. Verena was in de tussentijd naar huis en kwamen terug zodra de mensen er weer waren.
De mensen kwamen langzaam binnen druppelen van verschillende bussen. Uiteindelijk dachten we dat er niet meer zoveel kwamen, dus Verena was weer naar huis. Die was immers eerder begonnen. Ik daarintegen bleef in de Schloss bar. Alles leuk en aardig. Maar ineens was het weer druk. Oops. Maar I made it! De mensen bleven alleen wel super lang hangen! Beetje jammer. Wat inhield dat om 4 uur pas mijn bar schoon was. Terwijl ik om kwart voor 3 heb gevraagd voor de laatste ronde!


Donderdag 19 januari 2012
Vandaag werd ik opgebeld door Judy, of ik eerder kon beginnen dan 17 uur. Ja tuurlijk, hoe laat dan. 15 uur. Prima. Vanavond hadden we gala-avond. Het begon ermee dat de mensen ’s middags al in de Schloss bar zaten en dat ik daar de partij moest draaien. Maar mijn God, wat een drukte was dat. Rond half 6 heb ik iedereen naar beneden gestuurd. Wat logistiek allemaal maar net ging. Ik ben als een malle van boven naar onder gerend om het voor elkaar te krijgen. Maar wat een gave avond.
Na het diner werd ik achter de bar gezet. Yeah! Supergaaf. Verena en ik hebben als een malle cocktails staan shaken. De Mojito’s, Caipirihna’s, Pina Colada’s en Florida’s vlogen om onze oren! Oh mijn God, wat een heisa. Er zijn liters Jagermeister, Bacardi, Vodka en Gin doorheen gegaan. Wat een ongelofelijke heisa. De hoogste rekening was €1373,50. En dan moet je eens voorstellen dat daar geen bier, wijn en fris bij zit! Het was abnormaal wat er doorheen ging. En zuipen als een malle.
Een band die uit het plafond naar beneden komt, een ronde bar die geheel van glas is. Het was een circus in Circus Circus!
En wat ben ik blij dat ik vier talen spreek! Heb ze ook alle vier gesproken. Om half 5 ben ik naar huis gegaan. Ik was kapot. Ik kon niet meer! Maar wat een geweldige avond!


Vrijdag 20 januari 2012
Wat deed het vandaag zeer om uit m’n nest te komen. Ik moest om 1 uur weer beginnen. Wat een drama was dat zeg! Judy zegt op een gegeven moment tegen mij, “Hast du eine minut fur mich?” Ja tuurlijk waar moet ik mee helpen. Nou dat bleek een hele preek! Dat ik het allemaal zo goed doe en dat ze altijd op me kon rekenen en dat ze me alles toe kon vertrouwen en dat het toch wel goed kwam. Dat ze daar vanuit kon gaan! Ja, dat voelt goed om dat te horen!
Uiteindelijk hebben we maar een paar uur gewerkt en toen hebben we het maar afgesloten met het terugbrengen van een volle bierfust naar Kap Horn omdat we gister anders door het bier heen waren.
Wat natuurlijk ook een hilarisch beeld heeft opgeleverd. Je loopt met drie vrouwen en een bierfust de kroeg in. Wat een giller was dat.
Uiteindelijk zijn we er toch nog langer blijven zitten dan de bedoeling was. Judy maakt uiteindelijk de opmerking, “schlafen oder saufen!” Het is dat laatste geworden! Ook heb ik Sander leren kennen, een van de stagiaires van vorig jaar. Die had wel een aantal handige tips en vertelde hoe het allemaal ging bij hem! Nadat hij me had horen praten met de anderen zei hij ook dat het ongelofelijk was dat ik zo snel Duits sprak en ook zo vloeiend. Ja, ik moet wel. Ik heb niemand op wie ik terug kan vallen.
Ik kreeg diepe respect dat ik alleen was gegaan en dat ik het zo goed kon vinden met het team. “Ja, ik had meneer Smits gesproken en die zei dat er een meisje alleen ging. Ik heb meteen gezegd dat als dat een meisje meisje is, zij binnen drie weken terug komt. Je moet mentaal wel sterk zijn en zeker in het begin!” Nou, ik zit er nog, en het begint me wel te bevallen!