Boeren, buigen en Deutsch

2 januari 2012
Daar ben ik dan. Ik heb een goede reis gehad, na een afscheid dat me nogal zwaar viel. De tranen bleven maar vloeien. En dan komt Dyane nog aan met een superleuk cadeau. Een vrienden boekje. Super leuk. Maar dat bevorderde de vloedgolf over mijn wangen natuurlijk ook. Ontzettend leuk dat jullie daar iets in hebben geschreven!
Toen ik aankwam op het vliegveld stond daar een jong meisje met een bordje Scalaria. Katy heette ze. Ze heeft me laten zien waar Scalaria lag en me naar mijn kamer gebracht. Alleraardigst meisje, daar niet van.
In mijn kamer is het tamelijk klein. Een badkamer en een bed. Een keuken moet ik nog zoeken. Ik werd daar ontvangen door Philip. Wat ik ervan moet vinden weet ik niet. Een jongen die geen wordt Engels spreekt en onverstaanbaar Duits. Hopelijk wordt mijn Duits dus nog bijgeschaafd.
Eigenlijk had ik gehoopt dat ik vandaag nog wel meer mensen zou leren kennen. En eigenlijk was het toch wel fijn als er vooralsnog iemand was meegegaan. Want zo alleen op een kamer is ook niet alles.
Morgen leer ik meer mensen kennen. Meteen beginnen met werken. Er zit alleen wel één nadeel aan. Ik moet er morgenvroeg om 5 uur uit, 6 uur beginnen. En dat terwijl ik niet eens weet waar ik iets te eten vandaan kan halen. Het is nu 17.50 en heb nog geen hap op. Dat gaat nog iets worden dan. We zien morgen verder. Nu eerst de koffers uitpakken en we zien morgen verder.
Weltrusten Damen und Herrn, ik mis jullie nu al.


3 januari 2012
De eerste werkdag zit erop. Ik moest er vanochtend om 5 uur uit. Moest namelijk om 6 uur beginnen. Dit ben ik natuurlijk niet gewend, dus dat was wel pittig om m’n bed uit te komen. Het gevolg was dat ik er 20 minuten later uit was. Gelukkig nog wel op tijd.
Ik kwam er aan en er was nog niemand. Uiteindelijk kwam ik de schoonmaker tegen die me binnenliet. Meteen werd naar de 7e verdieping gebracht, waar ik een ontbijtje moest draaien. Dit was voor enkel 30 Japanners. Daar draai ik mijn hand natuurlijk niet voor om.
Japanners zijn overigens hilarisch. Ze buigen voor alles maar boeren wel als een male. In de categorie “erg grappig”.
Dit was niet erg om te doen, vervolgens moest er opgebouwd en opgeruimd worden. Laten we het erop houden dat hardwerken anders ik. Prima, geen probleem, maar dan ben je dus al wel om half 2 klaar met werken. Dus nog een hele dag over. Daar heb ik geen problemen mee. Als er nog iets te doen viel, buiten de boodschappen.
Als enige student, en als enige Nederlander is het niet zo gezellig als ik had verwacht. Het Oostenrijkse accent valt me gruwelijk tegen en de snelheid waarmee ze onderling praten is ook niet te volgen. Ik hoop dat dit nog bijgeschaafd gaat worden. Ook komen er, als het goed is, meer studenten. Wanneer weet ik niet, maar ik hoop dat ze snel arriveren. Want ik mis het sociale leven. De mensen zijn wel erg aardig, maar gewoon erg gesloten. Mede door de taalbarrière want mijn Duits is niet zo denderend, en Engels wordt er nauwelijks tot niet gesproken. In de categorie “een beetje jammer”.


4 januari 2012
Wat een dag vandaag. Ik moest om 7 uur beginnen. Eigenlijk om 6 uur, maar omdat ik geen ochtendmens ben, hebben ze een oogje toegeknepen en mocht ik een uur later beginnen.
Nadat ik gisteren nog boodschappen ben gaan doen, en dus ook nog een nieuwe simkaart heb gekocht, was ik blij dat ik weer in bed lag. Het vroege opstaan sloopt me. Ik ben de godganse dag aan het herstellen van het vroege opstaan. Hierbij kunnen we dus de conclusie trekken dat ik een avondmens ben.
De collega’s zijn leuk, maar wanneer er een grote groep bij elkaar is, kan ik meer van Chinees volgen dan van Duits. Het gaat gelukkig met de dag beter. Morgen is het mijn laatste dagje werken voor mijn “weekend”. Omdat ik hier nog niemand ken dan mijn collega’s die na het werk toch naar huis gaan, zie ik op tegen het weekend. Ik moet nog iets bedenken om dat op te lossen.
Ik maak niet veel uren en maak me daar toch wel zorgen over. Hopelijk maak ik genoeg uren in die dagen die ik nog moet gaan werken, want ik werk nu nog maar halve dagen.


5 januari 2012
Gisteravond heb ik toch mijn stagebegeleider gebeld. De zorgen die ik me maakte over het aantal uren zijn niet meer zo erg. Ik weet dat er dagen gaan komen dat ik nog veel meer moet werken. Die mogen snel komen, want ik mis mijn Nederlands drukke leven.
Hier in Scalaria gebeurd niet veel. De 30 Japanners die we hadden zijn gisterochtend vertrokken en dus is er niemand meer in het hotel. We bereiden ons voor op een groep van HTC, die hebben een of andere internationale meeting. Dat zien we later verder, maar moeilijk is het werk niet.
Verder gebeurd hier weinig. Ik loop vandaag of morgen nog even binnen bij het VVV, en ga informatie halen over Salzburg, Bad Ischl en de skibus. Misschien ga ik dan toch wel skiën, maar dat laat ik nog wel weten. Ik heb namelijk helemaal geen skiuitrusting. Ik kom niet verder dan een muts en een jas.
Gelukkig schijnen er de komende tijd meer studenten te komen. Kan er eigenlijk niet op wachten. Zoiezo vanwege de nieuwe contacten die ik dan kan gaan leggen. Ook buiten het hotel, want alleen de kroeg in stappen waar ik niemand ken, is ook niet echt mijn ding.
Vandaag heb ik ook al geskyped, met meine Mutty en Edu. Dat is stiekem toch wel fijn.
Ik hoop dat jullie je daar een beetje vermaken. Ik vind het jammer dat ik er niet ben, zeker omdat Edu morgen jarig is.