Pistel

Zondag 5 februari 2012
Gisteravond is Goodyear Dunlop aangekomen. Vandaag moest ik dus helpen bij het diner. Ik ben in de ochtend begonnen en heb het een en ander opgebouwd. Verena vertelde me om 1 uur dat ik om 2 uur naar huis mocht en dus om 7 uur weer terug moest komen voor het diner van Goodyear. Allemaal prima. Dan zit ik in ieder geval niet in de avond alleen. Ben ik ergens mee bezig. Want ik ben een avondmensen en de avonden alleen knagen aan me. En om elke dag in de kroeg te zitten… Ja, dat zijn ze hier niet gewend.
Vanavond was het een diner voor 15 pax. Allemaal prima, maar dan staan Verena, Judy en ik allemaal boven in Schloss voor die 15 gasten. Alle drie vonden we het ook onzin dat Judy op haar vrije dag moest komen werken. Want die 15 gasten kunnen Verena en ik ook alleen aan. Ook al is het een uitgeserveerd diner. Uiteindelijk is Judy dus ook maar gewoon gegaan. En gelijk heeft ze.


Maandag 6 februari 2012
Het is weer zover. Weer een gala-avond. Dat zijn de betere avonden om te werken. Zoals zo vaak, sta ik dus vandaag gewoon weer achter de bar. Prima, al zeg ik het zelf. Dus eerst ging om half 7 Schloss bar open. Wederom sta ik in m’n eentje achter de bar, en dat werkt wel super relaxed. Ja, het is hard werken want het is een grote groep. Maar dat doet er niet toe. Dat betekend alleen maar dat ik mijn gedachten kan verzetten.
Daarna moest ik meteen naar beneden om daar het aperitief te gaan serveren met nog een aantal freelancers. Het diner ging daarna van start in Circus Circus. Een beetje borden serveren en uithalen. Daarna achter de bar. En ja, dat was wel een prima avondje.
Ik heb als een malle Mojito’s staan maken. Een groepje gasten was op het idee gekomen om Mojito’s te gaan drinken. Best wel prima, want dat is cashen. Ze moeten hiervoor betalen, dus zullen ze ook fooi geven. Super. Uiteindelijk was het een rekening van 42 Mojito’s. Vanavond heb ik meteen een nieuwe bijnaam gekregen van de gasten, “Miss Mojito”. En deze keer niet omdat ik het zelf opdrink.


Dinsdag 7 februari 2012
Vanavond was het een Bar Retour in Schloss. Dat houdt in dat ik met Judy en nog wat freelancers eerst een aperitief moet verzorgen in de Lobby omdat ze daarna iets gaan bezoeken. Deze keer gingen ze naar Laimer Urschlag. Wat het is weet ik ook niet. Uiteindelijk hebben Judy en ik de Bar Retour gedraaid. Veel mensen waren het echter niet maar wel prima. Uiteindelijk hebben we nog tot half vier gewerkt.


Woensdag 8 februari 2012
Nog 3 dagen. De dagen worden afgeteld. Ik kan niet wachten tot ik terug kan naar Nederland. Al is het gewoon maar om iedereen weer te zien. het enige wat ik vandaag heb gedaan is een beetje opbouwen. Tafels schouwen en opdekken. Een beetje de kleine klusjes. Dat is wel weer balen want je kunt niet gewoon gas geven zoals achter de bar en heb je dus ook tijd om na te denken. Ik ben kapot. Alleen al door de heimwee die ik de laatste dagen heb.


Donderdag 9 februari 2012
Vandaag is Stiegl aangekomen. Stiegl is het bier uit Salzburg dat wij schenken. En wat misschien ook nog wel beter smaakt als het Nederlandse bier. Hierbij alvast mijn excuus voor mijn eventuele beledigingen.
Dit hield in dat ik de Bar Retour had vanavond. Dus ik kom om acht uur aan op het werk en ben de enige van service die in huis is. Eerst ben ik met Stephan een ronde gaan doen om het hotel af te sluiten. Hierbij heb ik dus ook het Sauna gedeelte gezien. Daar was ik nog niet geweest. Ook ben ik vandaag achter gekomen dat ik 6(!) kilo ben afgevallen sinds ik hier ben. Er stond een weegschaal in de sauna waar ik voor de gein op ben gaan staan. Daar schrok ik zelf ook van, want dat had ik niet verwacht.
Ik had van Judy de instructies gekregen om de Schloss bar tot 12 uur open te houden. Omdat er geen gasten in het hotel waren, omdat die allemaal buiten de deur gingen eten, ben ik beneden bij de WelcomeDesk gaan zitten. Servetten vouwen. Beter zit je dan bij Stephan slap te ouwehoeren bij de WelcomeDesk dan je boven zitten vervelen en een beetje servetten zitten vouwen.
Van Judy had ook iedereen van de jongeren binnen Scalaria een sms gekregen. Om we zaterdag meegingen naar Salzburg. Stappen en iets eten voor haar verjaardag. Wat wel super uitkomt, aangezien ik zaterdagavond ook naar Salzburg moet om naar huis te vliegen (nog 2 dagen!). Stephan gaat ook en half en half hebben we besproken dat ik mee kan rijden naar Salzburg. Super, al zeg ik het zelf.
Stephan heeft een tijdje helikopter gevlogen voor Red Bull. Dat zat ie vanavond te vertellen, dus we hebben afgesproken dat hij nog een keer gaat vliegen en dat ik meega. Lijkt me best wel gaaf, zo een keer in een helikopter zitten.


Vrijdag 10 februari 2012
Het is nog 1 dagje. Nog een dagje voordat ik terugvlieg naar Nederland. Ik ga op vakantie. En ik ben er net vijf weken. Ik heb meer als 40 overuren staan, dus deze worden tijdens mijn vakantie verrekend. Ik heb met Stephan kunnen regelen vandaag dat hij me op het vliegveld afzet.
Vandaag heb ik op het werk niet zoveel gedaan. Ik heb de CC-bar (de bar in Circus Circus) nagevuld. Daarna hebben we voor Stiegl in CC een lunch gehad. Iets wat best wel te doen was. Het waren maar een paar uurtjes werk, maar in die paar uurtjes heeft meneer Smits me ook opgebeld. Hoe het ging. Ja, het gaat goed. Maar ik baal wel dat ik zoveel alleen zit. Iets wat denk ik had kunnen voorkomen wanneer er nog een stagiair was meegegaan naar St. Wolfgang. Maar daar is nu helaas niets meer aan te doen.
Vandaag kwam Judy naar me toe. De hele Wolfgangsee is bevroren. Of ik mee op het ijs ging. Prima. Ze zou me bellen wanneer ze ging. Ik moest vandaag toch nog naar de bank en daar kunnen we ook het ijs nog op. Dus ik naar de bank met de looncheque (waar meer geld opstond dan ik had verwacht), om het in te wisselen. Ik had er eigenlijk een foto van moeten maken. Mijn eerste cheque. Onderweg kwam ik Mario, van de keuken, tegen. Die was ook net bij de bank geweest. Uiteindelijk zijn we nog koffie gaan drinken en zijn we met z’n allen het ijs opgegaan.


Zaterdag 11 februari 2012
Vandaag heb ik wederom mijn kamer schoongemaakt. Wanneer ik op zo’n klein stukje moet leven, waar ik ook nog eens veel tijd doorbreng, wordt het op een of andere manier snel vies. Uiteindelijk heb ik ook mijn koffer gepakt. Want vandaag is de dag dat ik naar huis ben gevlogen. Op vakantie. Naar het dorp dat ik vroeger nooit zoveel mee had, maar nu ongelofelijk veel van hou, simpelweg door de mensen die er zitten met wie ik de laatste tijd een band heb opgebouwd.
Edu had me gezegd dat we elkaar zouden zien op de verjaardag van Niek. Eigenlijk had ik niet anders verwacht dan dat hij toch op het vliegveld zou staan. En ja hoor, daar stond hij ook. Er viel een last van m’n schouders. Wat heb ik die vent gemist. Onderweg hebben we Nico (Edu’s broer, voor diegene die dat niet weten) opgepikt. Die stond met z’n oren te klapperen toen ik een opmerking maakte over hoe vervelend het is om ongesteld te zijn. Zo, die zit ook weer.
Eenmaal bij Niek aangekomen wordt ik door iedereen om m’n nek gevlogen. En ja, ik heb jullie onwijs gemist. En wat was ik blij om iedereen weer te zien. Het is een toffe avond geweest, een feestje bij Niek en eindelijk weer eens een feestje in de kroeg, dan alleen de collega’s van Scalaria die in de kroeg aanwezig zijn. Bjorn maakte de opmerking in de kroeg dat ie mijn blog toch wel goed vond, toch nog iemand die het waardeert. Nah, dat is ook onzin, maar wel leuk om te horen. En al helemaal heerlijk om weer even terug te zijn.


Zondag 12 februari 2012
Vandaag was Edu’s oma jarig. Dus zijn we daar ook langs gegaan. Daarna ben ik zo in slaap gevallen. De afgelopen tijd heeft me ongelofelijk veel energie gekost. Na dat uurtje tukken, ben ik met Edu meegegaan naar Echdweil. En shit, wat baal ik dat ik Carnaval moet missen. Wat waarschijnlijk is dat Carnaval in Oostenrijk, ook niet het Carnaval wat ik gewend ben.
Onderweg naar huis, heb ik Edu’s auto ingepikt en heb ik onderweg Esther opgepikt. Vanavond een drankje doen in de Temps met Esther en Daan (van Danielle dan). Jarno kwam ook nog langs. Was wel top om ook dat maatje weer te zien. Uiteindelijk super gezellig. Zoals verwacht.


Maandag 13 februari 2012
Wanhoopdag, zoals dat zo mooi heet. De dag voor vrijgezellen om te treuren omdat ze geen Valentijn hebben en om er dus vanavond nog een te zoeken. Zit je na 12 uur nog samen, dan is het een date. Maar ach, wat zal mij het verrekken.
Vandaag heb ik een nieuwe simlock-vrije mobiel gekocht. Het is namelijk niet handig om constant je Nederlandse simkaart met je Oostenrijkse werk-simkaart te wisselen. Prima, eentje waarmee ik ook kan skypen wegens het wifi binnen het hotel.
Edu en ik zijn vandaag sushi wezen eten bij Enjoii. Het stam-sushi-restaurant. (Ehmm, nieuw woord?) Wat heb ik dat gemist. Gewoon lekker samen uit eten, en dan ook nog eens sushi. Super.


Dinsdag 14 februari 2012
Vandaag is het Valentijn. Hoe heb ik het besteed? Administratie. Er lagen namelijk nog 2 boetes voor te hard rijden op me te wachten. En natuurlijk de hele toellie van de belasting, enzovoorts. Uiteindelijk heb ik maar uitstel aangevraagd. Dat regel ik wel als ik klaar ben met m’n stage.
Edu heeft vandaag gewerkt en ik, ik heb met m’n neus in de administratie gezeten. Uiteindelijk hebben we samen op bed gelegen met La Shouffe en Pulp Fiction. Dááááágggg, kleffe Valentijnsgedachte waarbij je zo nodig naar een zeikerige romantische film moet of bij kaarslicht moet gaan dineren. Doe mij maar een film waarbij John Travolta per ongelijk een neger op de achterbank van zijn auto, midden op de snelweg, door zijn kop heen schiet. Een beetje dom, zoals Maxima zou zeggen, maar zeker wel hilarisch, zoals ik (en zeker m’n broertje) zouden zeggen.


Woensdag 15 februari 2012
Morgen moet ik weer terug naar Oostenrijk. En ik baal ervan. Ik heb het zo naar mijn zin hier in Nederland. En ik realiseer me alleen maar sterker hoeveel ik het hier heb gemist. Vandaag ben ik nog gaan lunchen met Edu, Annelie en d’r moeder. Ons ma kwam ook nog even voorbij hoppen voor een bekske pleur. Bij de Temps zijn ze ondertussen begonnen met de muurverven voor Carnaval. En ik realiseer me ook maar al te goed dat ik daar ook graag bij zou willen zijn.
Vanavond is Dyane bij ons thuis wezen eten. Zoals gewoonlijk ging de slappe lach dus weer over tafel. Wat heb ik dat slappe geouwehoer gemist. En ook verheug ik me alleen maar meer op de vakantie naar Hongarije. Want die goedgemutste kip gaat ook mee. Ei, ei, ei, en we zijn zo blij.


Donderdag 16 februari 2012
Vandaag ben ik terug gevlogen naar Oostenrijk. Zodra ik de douane al zag begon ik de bleren. Ik wil niet meer. Ik heb Edu te veel gemist en ik vreet mezelf constant op. De uren dat ik bij hem was, de afgelopen week zijn voorbij gegaan als minuten. De komende dagen is het echter zo dat de uren voorbij gaan als jaren. Ik heb m’n vent ontzettend gemist, maar nu moet ik hem weer missen.
Als troost heb ik wel mijn gitaar meegenomen. Toen ik aankwam thuis heb ik alles afgegooid en nieuwe bedlakens gehaald. Onderweg kwam ik Verena tegen, en zijn we nog even Kap Horn ingedoken. Christoff vroeg meteen hoe de vakantie was geweest. En ook gaf ie aan dat het wel erg goed heeft gevoeld om Edu weer te zien.


Vrijdag 17 februari 2012
Vandaag zijn er leerlingen van de Rooi Pannen geweest. Ze hebben een uitwisseling met de tourismeschool in Bad Isch. Dus Patrick vroeg al of ik kon helpen met de rondleiding die ze zouden krijgen. Het waren allemaal eerstejaars van de Tourisme opleiding. Dus niet de Recreatie opleiding. Daarnaast spraken ze eigenlijk ook geen woord Duits. Ze verstonden het amper. Dus ik heb de hele rondleiding staan vertalen.
Patrick had aangegeven dat ik niet helemaal in pak hoefde. Heb ik toch gedaan. Al is het alleen maar om te bewijzen dat ik me kan kleden naar gelegenheid. Ik weet zat er bij ons op school altijd wordt verwacht dat je er representatief uitziet.


Zaterdag 18 februari 2012
Bah! Ik ben vrij. Ik mis Nederland. Carnaval is begonnen in Nederland en ik ben er niet bij. In het kort. Ik mis Carnaval, mijn maatjes, Edu en gewoon het slappe geouwehoer. Oftewel. Ik heb echt een kut dag en ik vreet mezelf op.


Zondag 19 februari 2012
Fabel: In Oostenrijk vieren ze ook Carnaval.
Feit: Het is een slap aftreksel.
Fabel: Oostenrijkers vieren feest en zuipen.
Feit: Ik zuip ze allemaal onder tafel. Een aantal liggen na 5 biertjes al gestrekt.
Feit: Ik heb het vandaag wel naar mijn zin gehad. Er was een feestje in de buurt van Bad Isch. Ik ben natuurlijk meegegaan nadat me dat vrijdag was gevraagd. Ik ben altijd wel in voor een feestje. In ieder geval komen we daar aan rond een uur of 6, toen er een aantal collega’s toch al wel erg beschonken waren.
Met een slok van m’n bier op, werd ik een tafel opjaagt. Nou, ik heb ze wel laten zien wat feesten is. Broodje nuchter, gewoon lol trappen. Dat heeft wat gezichten opgeleverd.
Mario waren we op een gegeven moment kwijt. Die was al de hele avond bezig met versieren. Van de een naar de ander. Ook mij heeft ie proberen te versieren. Eerst door te vragen hoe de seks in Nederland was. Rara, met wie. Dat moet je mij niet vragen want je krijgt het recht voor je raap op je bord. Toen heeft ie z’n zinnen maar op een ander gezet. Gelukkig.
Even later, toen we naar de taxi liepen, werd er gevraagd waar die was. Waarop ik een opmerking maak in de trant van, “geen idee, die heeft seks nodig, dus waarschijnlijk achter een meid aan.” “Nou en, we nemen gewoon de taxi, het duurt me te lang.”
Eenmaal in Bad Ischl zijn we Charlie’s binnengegaan. Prima tent, waar Judy, Kittl en Patrick al strontbezopen op het (verwarmde) terras zaten. Uiteindelijk zijn Dominik, Verena en ik naar binnen gegaan. Prima feestje, maar wat zijn Oostenrijkers asociaal als het neerkomt op ruimte in de kroeg. Net zo lang blijven duwen tot je weggaat.
Na een uur belt Mario op. Dat ie nog op dat feestje buiten Ischl was. Waar wij waren. In Ischl. Staat ie in Ischl hebben we hem nog niet gevonden en uiteindelijk maar gebeld. Waar die bleef, de taxi terug naar Wolfgang stond er al. Eigenlijk had ik nog wel willen blijven, maar omdat ik morgen gewoon weer moet werken. En omdat ik dan terug moest om iedereen te zoeken, ben ik toch maar de taxi ingestapt.
Maar, al met al. Wel een prima avond waarbij maar weer is bewezen dat Oostenrijkers in een haverklap bezopen zijn.


Maandag 20 februari 2012
Er is geen klap te beleven in het hotel. Het enige wat ik vandaag heb gedaan is glazen en porselein tellen. Voor de inventaris. Ik zeg, bah! Wat is dat ongelofelijk saai. Maar om nu ook met je brakke kop, kei hard te moeten werken is ook niet fijn. Gelukkig was ik niet de enige die brak was. Laten we het zo zeggen, er waren er genoeg die niets konden eten in de ochtend.
Mario maakt de opmerking. “Ich hab dich richtig viel angeruffen gestern am abond nicht?“ „Ja stimmt. 15 mal im ein Stunde.“ „Hab ich dich dahnach noch angeruffen?“ „Nah, Mario, wir habben 15 mahl angeruffen. Ist das nicht genug?“ Waarop Petsie, heel droog zei dat ik toch wel erg grappig ben. Langzaamaan beginnen ze hier mijn humor te snappen en dat heeft me eigenlijk te lang geduurt.


Dinsdag 21 februari 2012
Wat een ongelofelijke saaie, en langzaam voorbijgaande dag. Het enige wat ik heb gedaan is bestek pouleren en vervolgens beginnen met al het bestek in het hotel beginnen te tellen. Bah!
Vanavond zijn we nog de kroeg in gedoken. Carnaval is het elke dag net niet. Dit is de tweede dag dat ik het toch een beetje gevierd heb. Maar helemaal los zoals in Nederland gaat niet. Wel denk ik dat morgen mijn kop gaat klagen. Iets met Gin-Tonic en Francellico. Oops.
Het grappige was wel, dat ik op een gegeven moment een heel droge opmerking naar m’n kop krijg gegooid. “Ja, das erste das ich über dich gewusst hab, ist nicht deine Name. Das ist das du allen unter der Tisch sauft.“ Mmm, Edu Becx, je weet dat jij hier mede schuldig aan bent?


Woensdag 22 februari 2012
Vandaag is Renault aangekomen. Ze hadden voor á 25 pax een etentje in Schloss. Maar wat een grappige avond. Nadat het grootste gedeelte van het werk al gedaan was, gingen Verena en Judy naar huis. Dat houdt dus in dat ik weer achter de bar stond en de boel moest afsluiten.
Prima. Veel gasten waren vroeg weg. Maar een stuk of 7 bleven nog lang hangen. Dikke fooien voor mij, want ze zaten alleen maar aan de sterke drank. Die moeten ze dus zelf betalen. Maar wat heb ik me stuk gelachen. Die zeven gasten hebben dus 2 flessen Captain Morgan, een fles Absolut Vodka en een halve fles Bacardi opgezopen. Het enige wat je kon doen is slap ouwehoeren met je gasten. Prima.
Maar om 3 uur heb ik ze wel naar buiten geschopt. Dus ik loop door de lobby naar buiten en ik schrik me de vinkentering. Staat daar ineens een grote etalagepop in veiligheidskleding.


Donderdag 23 februari 2012
Wederom een saaie dag op het werk. Er lag een stapel met bestek waar je akelig van wordt en die heb ik dus helemaal weggewerkt. Wat was ik blij toen die weg was. Ik heb de hele dag kleine klusjes lopen doen. En dat duurde, en duurde. En duurde. En duurde. Lang.
Uiteindelijk zegt Verena “We stoppen ermee, we gaan naar Kap Horn.” Wat wel erg gezellig was. Uiteindelijk ben ik om 12 uur de kroeg uitgerold nadat ik nog anderhalf uur tegen Judy in het Engels moppen heb zitten vertellen. De tijd daarvoor hebben we andere onzin uit lopen kramen en nog een serieus gesprek gehad. Over dat ik Edu toch wel erg miste. En dat ze toch wel nieuwsgierig waren naar hem, omdat ze zoveel over ‘m hadden gehoord.


Vrijdag 24 februari 2012
Vandaag ben ik de hele dag bezig geweest met het navullen van de verschillende bars die we bij Scalaria hebben. En wat duurde dat lang. Zeker omdat je ook nog veel nodig hebt. Zeker in de Do-X bar. En die ligt natuurlij een heel eind weg van het drankenmagazijn.
Uiteindelijk ben ik om 3 uur naar huis gegaan, en hoef ik morgen alleen nog maar de CC-bar na te vullen.
Edu stuurde me overigens vandaag een sms. Dat ie misschien wel twee dagen eerder komt. We hebben dan echter wel een aantal gasten in het hotel, dus ik moet zeker werken. Wat wel perfect zou zijn is dat hij donderdag komt. Dan ben ik ’s avonds vrij. Ik hoop dat dat kan. Want ik kan niet wachten tot hij hier is.


Zaterdag 25 februari 2012
Een aantal dagen geleden heeft Verena gevraagd of ik alsjeblieft vandaag de bespreking wilde verzorgen. Iedereen is vrij, en eigenlijk ik ook. Maar omdat er iemand bij moet zijn, en omdat ik me stierlijk zit te vervelen op mijn vrije dag, heb ik er meteen ja op gezegd. Ik heb Verena gezegd dat ik liever zes dagen in de week werk dan vijf. Ongeacht het aantal overuren dat ik telkens moet maken. Het is voor mij stukken beter wanneer ik iets om handen heb.
Dus heb ik vandaag de bespreking verzorgd, wat servetten gevouwen, de CC-bar nagevuld en ook de dranken voor de Aziaten die vanavond komen, klaargezet. In het totaal heb ik van 10 tot 2 gewerkt. Het zijn maar vier uurtjes, maar het zijn uren. Het hadden er ook meer mogen zijn als het aan mij gelegen had.
Toen ik eenmaal thuis was, heb ik mezelf weer compleet op lopen vreten. Ik haat het ontzettend om zoveel alleen te zijn. Iedereen gaat na het werk naar huis, en hebben zelf ook weinig om handen. Maar op een of andere manier schijnt het hen niet te deren. Ik zou ernaar uitkijken om alleen al iemand te hebben die ik kan lastig vallen wanneer ik thuis ben. Al is het alleen maar wegens het sociale contact en kijken we alleen even tv.
Maar helaas, ik kan het niet veranderen. Met Jose, die bij WelcomeDesk werkt, heb ik niet zo veel. Ze woont tegenover me, maar heeft er geen moeite mee om zoveel alleen te zijn. Daarnaast is ze ook veel naar huis. Die heeft immers een auto.
Judy en Kittl wonen samen, dus ik heb er vrij weinig zin in om daar tussen te zitten. Ze zijn naar een andere kamer verhuisd, maar toen Kittl nog de kamer naast mij had, was het duidelijk dat ze graag met zijn tweeën zijn, om het maar even netjes te zeggen.
Manuel woont ook in het huis. Maar dat is een rasnerd, en neemt genoegen met dagenlang World of Warcraft spelen. Of een of ander ander spel dat hij op zijn PlayStation kan spelen. Ook niet de geschikte persoon om altijd bij aan te kunnen kloppen. Want hij is erg gesloten, maar lijkt het daarintegen wel te waarderen wanneer ik hem vraag of ie iets te doen heeft, en mee gaat eten. Maar desondanks, is dit land, met het volk dat ertoe gehoord, niet mijn ding. Ze zijn me iets te gesloten, en lijken het niet te begrijpen dat ik altijd iets om handen moet hebben.


Zondag 26 februari 2012
Vandaag zijn we voor een koffie naar Gaby gegaan. Dat is een collega die af en toe, wanneer het drukker is, bij ons komt werken. Een parttimer, maar geen freelancer, zoals de meesten die niet fulltime werken.
Ik word nog steeds gezien als die gekke Hollander. Omdat mijn Duits natuurlijk niet perfect is, komt mijn humor ook niet helemaal tot mijn recht. Echter maak ik wel af en toe een droge opmerking waardoor iedereen plat ligt. Een humor die hier zeldzaam schijnt te zijn.
Buiten Gaby, Verena en ik, waren ook Petsie, Renate, Christl en Beba er. Ook een andere vriendin van Gaby was er. Die kwam met de baby binnen. Moet je eens voorstellen, een tafel vol vrouwen die allemaal beginnen te kwijlen zodra ze de baby zien. Die ahhh, was iets te luid, dus het kind begint ook gelijk de boel bij elkaar te schreeuwen. Oops.
Erg gezellig, maar Verena heeft me op een of andere manier rond 7 uur al mee naar huis kunnen slepen. Iets met bussen die vroeg gaan, en een onbekend dorp. Verena ging nog naar Dani, zoals ze zelf zei. Zelf weet ik het niet. Dani woont vlak bij Dominik en tussen Dominik en Verena lijkt iets op te bloeien.


Maandag 27 februari 2012
Vandaag was het wederom een langzaam voorbij gaande dag. Er is geen evenement in huis, dus dat houdt in dat we alleen bezig zijn met voorbereidingen van de komende evenement. Dat houdt in, tafels dekken, servetten vouwen en besprekingen van nattigheid voorzien.
Omdat ik in mei, vlak voor ik terug ga naar Nederland, een groot evenement zal plaatsvinden in Scalaria, ben ik de hele dag bezig geweest met bestek tellen. Omdat we simpelweg niet genoeg hebben, en hoeveel we dan nog aan moeten schaffen.
Verena is al de hele dag bezig geweest met het zoeken naar freelancers voor de komende maand. De hele dag heeft de telefoon gerinkeld. Aan het eind van de dag heb ik d’r maar omgedoopt tot Callcenter Verena. Wat ze eigenlijk wel grappig vond, en uiteindelijk opnam (toen een vriendin opbelde) met “Callcenter Verena, ja hallo.”
Overigens vroeg Mario vandaag nog naar Manuel. Die is al vier dagen vrij, en heeft zich ook vier dagen opgesloten in zijn kamer. Omdat hij zo stil is, begon hij zich er zorgen over te maken. Uiteindelijk kwamen we erop dat ik er een hekel aanhad om zoveel alleen te zijn. waarop ik van Mario te horen kreeg dat ik maar moest bellen als ik zin had om die rode wijn bij hem thuis op te komen drinken.


Dinsdag 28 februari 2012
Vandaag ben ik wederom vrij. Eergister ook al. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar, ik háááááát mijn vrije dagen. Ik kan niet stil zitten, dus heb ik voor de zoveelste keer mijn kamer gepoetst en mijn was gedaan. Wat overigens wel een megaberg was was, en waar ik nog steeds niet doorheen ben. Iets met de Oostenrijkse drogers niet vertrouwen en dus genoodzaakt zijn met alles ophangen in een veel te kleine kamer.
Samenvatting van vandaag. Saai. Gewoon saai.
Oh, en mijn boeken zijn uit. Oftewel, kut, nog minder tijdverdrijf.


Woensdag 29 februari 2012
Vandaag hebben we voorbereidingen getroffen voor Seat. We hebben dus de Meetingrooms ingericht en verschillende andere zaken. Van servetten vouwen, tot briefingen over de komende dagen.
Een lange dag al zeg ik het zelf.

Donderdag 1 maart 2012
Na ik in de ochtend 2 uurtjes had gewerkt, kon ik naar huis. Ik moest er ’s avonds weer zijn. Er was kleine kaart in Schloss voor MSD. Die begon om 7 uur. Maar om 7 uur begon ook het dinner van Seat. Het loopt de laatste dagen allemaal door elkaar heen door de verschillende evenementen die elkaar opvolgen. Dit gaan een aantal gestreste dagen worden.

Vrijdag 2 maart 2012
Vandaag begint het evenement van MSD/Zoely echt van start. En vol gas. Er is een Meet & Greet in Circus Circus. Dat hield voor mij dus in dat ik mee allerlei dingen moet voorbereiden om vervolgens met borden te lopen en nog voor het dessert bij de bar sta.
Ik wordt eigenlijk altijd wel bij de bar ingedeeld, en dat is eigenlijk ook wel erg tof. Ben op een drukke avond onwijs in mijn element. Ik hou d’r wel van om hard te moeten werken achter de bar met cocktails en alles erbij. Dat is best wel mijn ding.
Omdat het de eerste avond was, en ik ook redelijk ziek, ben ik om 1 uur al naar huis gegaan. Verena en Judy zijn het erover eens dat ik aan moet sterken.

Zaterdag 3 maart 2012
Vandaag heb ik maar een paar uurtjes gewerkt. Ik voel me al een stuk beter. Het enige wat we vandaag hebben gedaan is de boel een beetje opruimen. Het zag eruit, zoals altijd na een evenement. Toen de boel weer opgeruimd was, werd ik naar huis gestuurd. Ik moest gaan slapen en zoveel mogelijk aansterken, want ik ben er nog niet bovenop.

Zondag 4 maart 2012
Vandaag was er enkel een barretour in Schloss voor McDonald’s. Ze eten buiten huis, in de Dorfalm om precies te zijn. Waarschijnlijk ook het enige wat geopend is waar je een beetje kunt eten hier in de omgeving. Er zijn niet veel mensen. Maar een enkel aantal mensen. Niet zo vreemd dus dat er niemand op kwam dagen. Natuurlijk moet je het tot 12 uur open laten. En alles is zelf betalen, dus niemand kwam opdagen. Uiteindelijk ben komen er om iets voor 12 nog gasten binnen. Beetje jammer dit weer. Het enige wat ik heb gedaan is een beetje ouwehoeren met Stephan en servetten vouwen. De kastjes in Schloss binnenstebuiten gekeerd om het helemaal uit te poetsen.
Een lange avond al waren het maar een paar uurtjes.

Maandag 5 maart 2012
Wederom een barretour. De organisatie van McDonald’s bespreekt onderling nog een aantal dingen en zijn daarna naar bed gegaan. Omdat ze tot half 12 een Rehearsal hadden in Circus Circus, moest ik dus nog lang blijven wachten tot er eindelijk mensen voor m’n neus stonden. Uiteindelijk zijn ze een anderhalf uur gebleven en weer naar bed gegaan.
Ik was blij toen ik thuis was. Ik denk dat ik er nog niet helemaal bovenop ben. Want ik slaap de laatste dagen ongelofelijk veel. Maar als dat een stukje genezing is, prima.

Dinsdag 6 maart 2012
Okay, dit is echt niet gezond. Ik heb nondeju 18 uur gewerkt. 18 uur! Ik ben kapot. Judy heeft er als wijze van beloning er nog een half uur bijgeschreven. We komen personeel tekort. Dat is wel duidelijk. Maar 18 uur is waanzin. McDonald’s is überhaupt waanzin. Hoezo kom je als een van de slechte fastfoodrestaurants ter wereld bij een viersterren eventresort in Oostenrijk vertellen over het verkopen van hamburgers met ik weet niet hoeveel conserveringsmiddelen erin?
In ieder geval heb ik me kapot gewerkt. Mijn hele lichaam doet zeer. Gala avonden zijn altijd hard werken. Maar helemaal wanneer je al aan het begin van de middag begint tot in de ochtend.


Woensdag 7 maart 2012
De Mac pakt uit. Het is de laatste dag en ze hebben een lunch gehad. Met vliegshow. Met parachutespringers. Waanzin. Daarna zijn ze vertrokken en hebben een ongelofelijke voorraad muffins en donuts achter gelaten.
Ook hebben we vanavond Porsche in huis. Maar omdat ik de laatste keer zo’n aanvaring heb gehad met een van de gasten, heeft Verena het zo gepland dat ik er niets mee te maken heb. Alleen een bardienstje van een paar uurtjes in Schloss voor het eten. Super.
Pffff… Ik ben ongelofelijk gaar. Ik heb 4 uur geslapen. En een paar uur weer gewerkt. A.k.a. gebroken. Maar ook niet gek met zo’n monster dienst van gister. Dus ik zeg welterusten.


Donderdag 8 maart 2012
Vandaag moest ik om 8 uur beginnen. En ik ben totaal geen ochtend mens. Maar met het idee dat Edu vandaag eindelijk in Wolfgang is, maakt de situatie zo dat ook diegene met het ergste ochtendhumeur opstaat met een lach.
Nog steeds ben ik helemaal gebroken van de gala avond van eergisteren. Maar toen Edu er eenmaal was, kon ik eindelijk stoppen met werken en zijn we naar huis gegaan om de koffer te dumpen. Daarna zijn we uit eten gegaan bij de Dorfalm. Een typisch Oostenrijks restaurant dat 2 deuren verderop zit. Prima eten, dat wel.
Uiteindelijk zijn we ook nog de Kap Horn ingestapt. Gewoon omdat het kan. Waarom niet? heeft eindelijk kennis gemaakt met het Nageln.


Vrijdag 9 maart 2012
Eigenlijk zou Edu vandaag aankomen, maar wat ben ik blij dat hij gister in de namiddag is aangekomen. Ik heb ‘m gemist hoor. Na een dagje boodschappen, niksen en ergens iets eten zijn we naar Bad Ischl gegaan. Hier hebben we ongelofelijk lekker gegeten. Een wat chique tent. Daar hou ik wel van. Mario en Dominik belden al op. Waar zijn jullie. Wij zitten in k.u.k. en wachten op jullie. Edu kun je overal neerzetten, die ouwehoert toch wel. En het was een prima avond. Ik heb met Mario, omdat het kon, vrouwen staan bekijken. Die zit al zolang droog dat hij eigenlijk beetje wanhopig begint te worden.
Daarna zijn we met de hele club ook nog naar Charlie’s gegaan. Daar hebben we een drankje op, omdat we helemaal gek werden van die veel te dronken, en veel te jonge, arrogante meisjes. Stephan had niet gedronken, en is uiteindelijk in de auto van Dominik naar Wolfgang gereden. Dit was natuurlijk veel te krap. Edu had natuurlijk de zitplaats voorin veroverd. Dus daar zat ik bij Dominik op de achterbank op schoot. Waar er bij mij meteen in dialect uitkwam of ik niet te dik was en niet te zwaar was. Dit gaf natuurlijk ook wel de enige opmerking.
Uiteindelijk zijn we de Kap Horn nog ingedoken. Was een prima avondje. Edu is niet weg te slaan van het nageln. Een spel waarbij je met de achterkant van een hamer de spijker in de boomstam moet rammen. Wat er ook bij hoort is dat de verliezer een rondje shots betaald. En dat waren er veel. Oops.


Zaterdag 10 maart 2012
Nadat we vandaag uitgebreid hebben uitgeslapen, hebben Edu en ik onze spullen gepakt. Gewoon omdat het kan, hebben we ons ma opgebeld of ze niet even een hotelkamer in Salzburg kon boeken. Dit heeft ze gedaan. We zijn naar de wedstrijd van Red Bull Salzburg gegaan. De voetbalclub.
Nadat we met een ongelofelijke heisa met Judy en Kittl zijn meegereden naar Salzburg, hebben we de wedstrijd gekeken. Wat een ongelofelijk saaie wedstrijd. Net de Skendelse Skeenskuppers. Het zag eruit als een amateurclub. Uiteindelijk zijn we naar het hotel gegaan. Wat 3 (of was het nou 4) sterren had, maar dat dat toch zeker teveel was. De receptionist was een eikel eerste klas. Omdat ik vloeiends Duits sprak met een gigantisch dialect, is ie overgestapt naar het Engels. En toen ik met het bericht aankwam dat de muren van de badkamer nog vies was, trok ie verbaasd zijn wenkbrauwen op. Lul.
Vandaag hebben we ook nog eens Indisch gegeten. Normaal geen problemen mee. Maar wel als het eigenlijk niet te vreten is. Tip voor de volgende keer. Ga naar een goed restaurant. Punt uit. Ook een zak van een bediening overigens.
Uiteindelijk zijn we samen met een filmpje in slaap gevallen omdat we toch al te moe waren om nog op stap te gaan met Gernot. Een van de heerlijke relnichten bij ons uit het dorp.


Zondag 11 maart 2012
Vandaag is de dag dat ik afscheid heb moeten nemen van Edu. Het is verschrikkelijk. Ik vreet mezelf op. Ik mocht natuurlijk niet mee naar het vliegveld van ‘m, waar ik toen ik thuis was al helemaal van baalde. Ik mis hem. Ik ben overigens wel ontzettend blij dat ik hem heb gezien. Dat ik bij hem was. Hij is nou eenmaal mijn vent, en ik geef er ontzettend veel om.
Maar Jezus, wat heb ik het er moeilijk mee. M’n ogen zijn knalrood en er ligt niet eens een steen in mijn maag. Het is een hele villa. Ingericht en al.


Maandag 12 maart 2012
Vandaag belde Smits me op op het werk. Ik baal natuurlijk dat ik Edu mis. En ik heb natuurlijk ook gister afscheid van hem moeten nemen, wat ook niet al te makkelijk was.
Ons ma heeft Caris opgebeld. Die regelt bij ons op school de stages met mevrouw Franssen. Caris is cool. Ze zegt wat ze denkt en handelt direct daar hou ik wel van. Maar omdat Ons Ma Caris heeft gebeld, met de mededeling dat het hier niet uit te houden is, en dat ik ontzettende heimwee heb omdat ik zoveel alleen zit, heeft die Smits aan de jas getrokken. Smits heeft vervolgens mij gebeld hoe het ging. Ik kon het gemis, de heimwee en het afscheid van Edu natuurlijk niet voor me houden. Dus die heeft Tini, de personeelsmanager van Scalaria opgebeld. Die briefde het natuurlijk door aan Judy. Ik heb Judy er zelf op aangesproken dat Smits had gebeld. Bij haar is natuurlijk ook al bekend dat ik heimwee heb. Ik heb het d’r duidelijk uitgelegd. Maar ik heb d’r ook uitgelegd dat ik het zonder meer af zou maken. Ik maak mijn stage hier bij Scalaria af. Ik ben oud en wijs genoeg om hiervoor te kiezen. Dan moet ik ook oud en wijs genoeg zijn om het af te maken.
Ik had het gevoel dat Judy zich op d’r teentjes getrapt voelde. Ook omdat er door Smits was aangegeven dat ik na mijn 800 uur naar huis kan gaan. Maar ik weet ook dat er in april niet zoveel te doen is, en dat in mei de hel losbarst. Maar ik neem mijn vakantiedagen op het einde op. In de hoop dat ik in het weekend voor 16 mei naar huis kan. 16 mei was eigenlijk mijn laatste werkdag. Maar ik denk dat die al eerder gaat vallen.
In ieder geval hebben Judy en ik het uitgepraat. Ze gaf aan dat ik niet verplicht was om te blijven. Waarop ik aangaf dat ik liever een stage als dit doe, dan ergens achter een receptie gasten bullshit moet gaan vertellen. En keer op keer hetzelfde. Ze leek er wel respect voor te hebben dat ik er zo over dacht.

Dinsdag 13 maart 2012
Jup. Vrije dagen zijn niet voor mij weggelegd. Vandaag was het weer zo’n dag. Ik vreet mezelf op. En zeker met de zooi die me gister overkwam. Ik baal ontzettend dat het zo is gelopen. Maar er zijn een aantal trucs naar boven gekomen om het missen en de lange dagen van me af te zetten. Mezelf in boeken verdiepen, films kijken en gitaar spelen. Niet dat ik veel anders kan doen op mijn vrije dag. Maar toch. Ik moet iets, en ik ben blij dat ik op zo’n verschrikkelijk saaie dag, ik deze dingen heb.

Woensdag 14 maart 2012
Ik had vandaag zowaar weer zin om te werken. Ik weet niet wat het is. Ik weet dat ik over meer dan de helft van mijn uren heen ben, en het lijkt de laatste dagen sneller te gaan. En wat ben ik er blij mee.
Tuurlijk, ik heb ontzettende heimwee, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik mezelf erdoorheen kan slaan. Soms verbaas ik mezelf er wel eens over hoe ver mijn koppigheid kan brengen. Ik weet dat ik ontzettend koppig ben. En dat is niet altijd even makkelijk. Maar vandaag heb ik gewoon het gevoel dat ik daarmee ver kan komen. En weet je, ik maak het gewoon af. Heb nog een stapel boeken liggen en mijn gitaar is ook eigenlijk wel een fijn gezelschap op mijn kamertje van 6 vierkante meter.


Donderdag 15 maart 2012
Vandaag zijn we begonnen met de voorbereidingen van Milon. Milon zou vanavond eigenlijk iets te eten krijgen in Schloss, maar uiteindelijk is dat niet doorgegaan. Dus had ik een paar uurtjes minder ’s middags vrij. Het gebeurd steeds vaker dat ik een splitdienst heb. En eigenlijk, is dat nog niet eens zo heel erg.
Het was een lange dag, maar ik merk wel dat ik toe ben aan een vrije dag. Ik mis thuis, Edu, mijn maatjes en het is gewoon. Het is gewoon dat iedereen hier zo normaal is. Ik hou daar niet zo van. Bij mij moet je af en toen een keer gek kunnen doen, maar daarin houd ik mezelf toch regelmatig tegen, omdat ze er niet altijd tegen kunnen dat ik een totaal andere humor heb. Mario is geloof ik wel de enigste waarmee ik zo daarom kan lachen.

Vrijdag 16 maart 2012
Get Together van Milon. Nu zijn alle gasten in het hotel, en het is prima te regelen. Het weer is prachtig en gasten zitten op het terras bij Schloss. En dat is rennen. Normaal gesproken is het prima te doen als er zoveel gasten zijn, maar ik had nu niet eens de tijd om iemand te bellen voor hulp. Verschrikkelijk.
Uiteindelijk dus naar beneden en zijn we begonnen met de avond. In Circus Circus. Prima te doen, maar ik was blij toen ik klaar was met werken. Het waren 16 erg lange uren. En waarschijnlijk is het morgen weer zo’n lange dag.

Zaterdag 17 maart 2012
Vandaag was het de gala-avond van Milon. Ik moest natuurlijk weer naar Schloss. Prima. Rustig. Maar toch staat mevrouw Gastberger, de eigenaresse voor je neus die ook achter de bar gaat staan. Staat een beetje te ouwehoeren met een paar mannen aan de bar. Prima, maar ik kon niet rustig mijn gang gaan zoals normaal achter de bar in Schloss voor een gala-avond.
Wel grappig, vandaag stond Alex, van Charly’s in Bad Ischl bij ons achter de bar. Die spreekt gewoon Nederlands omdat ie 8 jaar in Gouda heeft gewoond. Die heb ik dus ook gesproken toen ik daar voor de eerste keer was. Totaal vergeten dat hij dat was, want hij zag eruit. Echt een New Kid. Wel logisch het was Carnaval. Maar om een of andere reden heb ik de hele tijd met hem in het Duits gesproken. Heel gek, maar op een of andere manier is dat makkelijker als je toch al de hele dag Duits spreekt.
Uiteindelijk alles geregeld en heb ik van 14 uur tot 6 uur in de ochtend gewerkt. Wederom ben ik weer helemaal kapot en gebroken. Ik denk dat 32 uur in 48 uur werken, iets te veel van het goede was.

Zondag 18 maart 2012
Vandaag was eigenlijk mijn vrije dag. Stond er op mijn rooster. Maar natuurlijk ging dat niet door. Ik ben er wel aan toe, aan zo’n vrije dag. Al is het maar omdat ik niks moet. Maar Judy heeft me om 10 uur ’s ochtends een sms gestuurd of ik kon werken. Ik kan moeilijk zeggen dat ik al iets te doen heb in dit gat. En daarnaast. Hoe meer ik werk, hoe sneller mijn uren erop zitten. En kan ik dagen vrij nemen als bijvoorbeeld Dyane langskomt. En als ze echt stom zijn, kan ik ook de laatste dagen van mijn stage vrij nemen. Wat er al wel op lijkt. Dit ga ik zeker nog op tafel gooien als het iets rustiger is. Als ik het nu vraag, krijg ik zeker een nee.
Dus heb ik vandaag gewerkt. Omdat ik er eigenlijk niet onderuit kon. Voor mezelf niet, en voor Scalaria niet. Uiteindelijk heb ik van 5 tot 3 gewerkt. Dat is bijna de helft minder gewerkt dan de afgelopen paar dagen.
Het was een Get Together van Daikin. Het is een luchtreinigingsbedrijf. Airco’s enzovoorts. Maar wat zaten er veel mensen tussen die alleen die taal spraken dat ze spreken in dat Oost-Europese land waar ze vandaan kom. En elke keer als ik ze dan iets vraag, heb ik het gevoel dat ze zwaar onderontwikkeld zijn en gewoon “fucking stupid” zoals ik gister tegen Stefan zei. Die lag natuurlijk helemaal dubbel. Ook Steffi was aan het werk. Die heeft een paar maanden in Utrecht gestudeerd en spreekt dus een paar zinnetjes Nederlands. Super grappig. Die probeert de hele tijd in het Engels te praten. Maar dat is heel irritant als je al de hele tijd in het Duits tegen iemand spreekt. Ik weet ook wel dat ik met Mario ook in het Engels spreek, maar dat doen we in de vrije tijd. Op het werk spreken we gewoon Duits. Ideale situatie. Zo verbeter ik mijn Duits en hij zijn Engels.


Maandag 19 maart 2012
Vandaag hebben we alsnog Daikin in huis. Vandaag vond de gala avond plaats. In Do-X. Ik was nergens ingedeeld. Dat houdt dus in dat ik weer achter de bar stond. Prima, al zeg ik het zelf. Ook houdt dit dus in dat ik een beetje de alles en niets ben van die avond. Aan het begin van de avond is er namelijk niets te doen aan de bar. Gasten zitten namelijk nog aan tafel, en dus niet aan de bar. Bij het dessert ga ik dus naar de bar. Daarvoor heb ik meegeholpen met debrasseren, en heb ik dus gecontroleerd of overal iedereen iets te eten had. Dit is echt ideaal. Een aantal anderen stonden onder Do-X een bar op te bouwen. Dat houd in dat deze uiteindelijk uit de grond op het ronde middenpodium omhoog kwam. Alex en da Bölli van Charly’s in Ischl stonden achter die bar. Ik moet zeggen, daar had ik ook wel graag achter gestaan.
Terwijl ik dus rondliep als de alles en niets, sta ik op een gegeven moment in de keuken. Zegt Alex, de freelancer, niet Alex van Charly’s, tegen mij wijzend op mijn sloof “Du bist smutzig” (Je bent vies). Waarop ik heel droog zeg “Ich bin immer smutzig”. Waarop je uit een hoekje van de keuken Mario “Oh yeah” hoort roepen. Met een vies lachje op zijn gezicht. Ik dacht dat ik kapot ging. Dat was een tamelijk grappig moment, zeker toen ik het gezicht van Alex er ook bij zag. Maar wel een tamelijk daar-had –je-bij-moeten-zijn-momentje.
Maar ik stond achter de andere bar aan de zijkant. De vaste bar. Prima, die heb ik in m’n eentje lopen runnen. Hele flessen Walker zijn erdoorheen gegaan. Dat was wel echt gaaf. Uiteindelijk ben ik om half 7 in de ochtend naar huis gegaan, maar dat maakt niet uit.


Dinsdag 20 maart 2012
Vandaag hadden we barretour van de laatst overgebleven gasten van Daikin. Overdag zijn er natuurlijk al een hoop naar huis gegaan, en heb ik samen met Jasmin de barretour gedraaid. Anna en Verena waren er ook, maar die hebben vooral van alles bij elkaar geruimd. Van de afgelopen week zien alle bars eruit als zwijnenstallen en ook de drankenmagazijnen zijn ook niet meer wat ze geweest waren.
In ieder geval prima te doen. Maar wat was ik moe, en blij toen ze weg waren. Hadden we eindelijk de bar fix en fertig, hebben we nog een vroeg ontbijtje, die graag een kop koffie willen hebben. Prima, maar een nadeel. Wat zijn die Oostblokkers vreemd. Een wil er een biertje, waarop ik zei dat dat niet mogelijk was. Toen ie de melk op wilde drinken voor een glas bier, heeft ie het nog niet gehad. Uiteindelijk heb ik maar gewoon een glas melk gegeven, maar bier dat ging er niet in.


Woensdag 21 maart 2012
Vandaag was ik vrij, was ons pa jarig en was Alex van Charly’s jarig. Toen Judy en ik als laatste weg gingen bij Charly’s, bleek er nog een hele rekening open. Uiteindelijk hebben wij die zelf met z’n tweeën betaald en de rekening gevraagd. We gaan dus zeker nog iedereen erop aanspreken.
Het was wel erg gezellig. Alex runt de tent, en Siep, de stiefvader van ‘m was er ook. Omdat ik Nederlander ben, en stage loop bij Scalaria, werd ik meteen voorgesteld. Siep komt namelijk uit Den Haag. Heeft uiteindelijk Charly’s gekocht voor Alex, en woont er nu met zijn vrouw. Twan had al verteld dat ik de stagaire was van Scalaria.
Patrick was overigens weer straalbezopen. Iets waar niet iedereen gelukkig mee was. Hij heeft alles staan versieren wat er was. Erg vervelend. Uiteindelijk heeft hij ook nog boven de wc gehangen en is nu dus de wc kapot bij Charly’s.
Patrick was een onderwerp waar Twan en ik op terecht kwamen. Of ik hem niet subtiel kon laten weten dat ze niet meer zo erop stonden te springen als hij ook meekwam naar Charly’s. Een tamelijk oops-momentje. Uiteindelijk hebben we de taxi naar huis gepakt, is Twan meegereden en zijn we nog naar Kap Horn gegaan. Daar hebben Twan en ik nog een goed gesprek gehad. Hij is natuurlijk de chef geweest van Service vorig jaar en heeft dus nog met Koen en Sander gewerkt. Op een gegeven moment stelt ie een vraag “Waar is die tweede stagaire eigenlijk, die zie ik nooit?” Ik: “Die is er niet, ik ben de enige.” Twan: “Dan heb je meer ballen in je broek dan ik had verwacht.” Ergens toch wel een compliment, dat ik een compliment kreeg over m’n lef.
Lisa hebben we uiteindelijk kei hard uit zitten lachen. Twan en ik waren plat Brabants aan het ouwehoeren, zegt Lisa, vol overtuiging: “Ich versteh das, ich versteh alles was du zwei sagen!” Twan en ik lagen meteen in een scheur.


Donderdag 22 maart 2012
Ik moest vandaag om 8 uur beginnen. Dat vond mijn hoofd niet zo leuk. Als ik nu was gaan rijden, had de politie me aangehouden en me een paar jaar de bak in geschopt. Zo’n promillage zeg maar. Oops. In ieder geval moest ik samen met Melissa (freelancer) een aantal tafels bekleden. De eerste gingen nog. Die heb ik overigens wel allemaal overnieuw moeten doen maar achja, dat hoort erbij. Uiteindelijk gaan we iets eten en moeten we in een andere gang ook nog een paar tafels neerzetten. Dat was al een heel gezeur voor we die eindelijk boven hadden. Toen was het een gezeur met Melissa. Die had geen zin en werkte dus echt niet door. Ik heb er anderhalf uur over gedaan om het kind een beetje te kunnen motiveren, maar het was een regelrechte drama. Hoe moeilijk kan het zijn om plakband van de rol te halen en op te plakken. Maar nee, mevrouw knipt het telkens zo af dat ze iedere keer weer moet zoeken waar het uiteinde zit.
Uiteindelijk belde Verena op met de mededeling dat ik naar huis moest en ’s avonds weer terug moest komen. Gelukkig. Ik ben meteen naar huis gegaan en de frustratie viel van me af.
Eenmaal ’s avonds in de keuken heb ik me stuk gelachen. Eerst Dominik, of ik geen kater had, want ik zag er schijnbaar ongelofelijk bleek uit. Dat was ook zo, toen ik mezelf eens goed in de spiegel bekeek. Geen make-up en een bril. Waarop Mario, die ook in de keuken stond ook allerlei opmerkingen maakt als “You can leave your glasses on when I come!” en “Kun je het niet een weekje uitmaken met Edu?” Eigenlijk is die vent ook maar onmogelijk. Maar wel ontzettend grappig, want ik heb hem kei hard uit staan lachen. En Dominik stond er maar vreemd bij te kijken en lag uiteindelijk ook in een scheur.
Uiteindelijk was het half een snachts toen ik naar huis ging, bed in gedoken en wat was ik blij dat ik sliep.

Vrijdag 23 maart 2012
Voor de tweede keer hadden we MSD in huis. Prima. Maar deze keer was het geen samenwerking met Zoely. MSD is een medicijn ontwikkelaar in heel Europa. Vanavond hadden ze Get Together in Circus Circus.
Ik stond weer achter de bar, en dat was helemaal niet zo erg. Maar wel ontzettend veel nieuwe freelancers. En soms weet ik echt niet wat ik daarmee moet. Die weten soms helemaal niet waar ze mee bezig zijn.
Zo heb ik vandaag een aanvarinkje gehad met Reinault. Marléne vroeg of hij iets te doen had, waarop hij reageerde van “nee.” Prima dat hij d’r helpt als dat nodig is, en als er de tijd voor is. Maar ik sta me kapot te stressen in de wijk omdat hij een ontzettende rotzooi is. Tafels met ongelofelijk veel lege borden en lege glazen. Waarop hij van mij de opmerking die vertaald neerkwam op “Je hebt wel iets te doen. Onze wijk ziet er belachelijk uit, de gasten hebben het gevoel dat ik de enige bediening ben, en jij staat hier te slijmen bij Marléne. Je doet maar iets voor je geld en gaat gewoon weer aan het werk naar het werk dat je hoort te doen, zodat ik niet alles alleen hoef te doen en me kapot te stressen.” Marléne vond het wel komisch dat ik het zo zei en lachtte ‘m helemaal uit toen ie me vroeg wat ik de hele tijd doe. “Pardon, zij is er altijd en weet meer over dit hotel en hoe het werkt dan jij. Als zij zegt dat je iets moet doen, dan doe je dat.”

Zaterdag 24 maart 2012
Ik. Ben. Kapot. Ik ben vanmiddag begonnen, heb in alle haast een hele bar opgebouwd. Van onder tot boven en kreeg daarna nog allerlei andere taken naar mijn hoofd geslingerd die je niet een freelancer kon laten doen. Uiteindelijk kregen we de briefing. Toen kreeg ik het helemaal Spaans benauwd. Ik had de hele eerste Galerie. Iets wat normaal gesproken wordt gedaan met twee drankenkelners. Die kreeg ik in mijn eentje. Dat waren dus zo’n 90 gasten in mijn eentje. Ik heb me kapot gerend. Uiteindelijk heeft een freelancer, die de tweede Galerie (ongeveer 30 gasten) tot zijn beschikking had, mij geholpen. Uiteindelijk vond ie dat ie het te druk had met zijn eigen Galerie.
Uiteindelijk het toch onder controle gekregen. Ik werd voor een pauze gestuurd, want ik moest daarna achter de ronde bar staan, die uit de vloer omhoog kwam. Daar had ik eigenlijk op moeten staan, maar Sebastiaan had geen ijs gehaald. Daar baalde ik wel van. Staat hij op dat podium.
Uiteindelijk als een malle cocktails staan shaken. Ik werd aangewezen als de enige die dat mocht doen. beetje frustrerend dat dan iedereen toch in je werkveld gaat staan. Zeker als ze constant gaan vragen hoe ze die cocktail moeten maken.

Zondag 25 maart 2012
Vandaag had ik vrij. Ik heb de hele dag geslapen en m’n boek gelezen. In de ban van de ring. Prima. Je moet je klassiekers toch lezen. Uiteindelijk belt Verena me op. Of ik meeging naar Oliver. Prima, maar nog geen 10 minuten later belde ze op dat we niet meer naar Oliver gingen, maar naar Kap Horn. Best gezellig al zeg ik het zelf.

Maandag 26 maart 2012
Vandaag kwamen er mensen van bij ons eten. Weißes Rössl is een hotel in Wolfgang. Daar zaten hele leuke gasten tussen, maar ook gasten die heel vervelend waren. Dan vroeg je of ze iets te drinken wilden en dan gaapten ze je aan met het gevoel dat je een alien bent. En volgens mij hadden er ook een aantal een verstandelijke handicap.
Verena zei me dat ik de boel dicht kon gooien wanneer de dj ermee stopte, wanneer dat was wist ik zelf ook niet. Uiteindelijk werd het iets later dan verwacht. Beetje jammer, maar ben daarna m’n bed ingedoken om heel lang te slapen.

Dinsdag 27 maart 2012
Vandaag was Porsche er weer. Ik heb een stronthekel aan de mensen van Porsche. Ik heb de eerste keer al bij Verena en Judy aangegeven dat ik niet tot het einde alleen blijf met die mannen. Bah bah.
Manuel moest een midnight snack voorbereiden, dus die was er ook de hele avond. Die waren we een paar uur kwijt. Zit ie buiten op de noodtrap een beetje spelletjes op z’n mobiel te spelen en sigaretjes te roken. Nadat we hem na 1,5 uur zoeken hadden gevonden, schoten we toch wel in de lach, omdat we daar niet hadden gekeken.
Uiteindelijk zegt Manuel tegen mij, ja ik ga een nieuw naamkaartje laten maken. Komt ie terug. Dr. House. Toen ie de volgende liet zien, lag ik al helemaal gestrekt. En maakte de opmerking “You can’t find Chuck Norris, he will find you!” Een hoop onzin dus, want ze zopen voor geen meter door.

Woensdag 28 maart 2012
Vandaag ben ik vrij. En ik ben eraan toe. De hele boel gepoetst en belachelijk veel geslapen. Ik heb heel wat uurtjes in te halen van de afgelopen maand. Uiteindelijk staat Manuel aan het eind van de dag aan de deur. Die moest nog boodschappen doen, of ik mee ging. Uiteindelijk ben ik meegegaan en hebben we daarna nog zitten chillen op z’n balkon met Fanta Lemon. Prima.
Daarna zijn we ergens gaan eten en verder chillen. Het is toch wel lekker om even gewoon een dagje op je gemak te kunnen chillen zonder ergens aan te denken. Een prima vrije dag al zeg ik het zelf.

Donderdag 29 maart 2012
Wederom was ik vandaag ook vrij. Ik heb een beetje gechilled met Manuel en geslapen. Ook de boeken die ik heb liggen lees ik van voor tot achter uit.
Uiteindelijk belde Verena op. Of ik vanavond mee een drankje ging doen in Kap Horn. Prima, dat werden er uiteindelijk niet zo veel, maar wel erg gezellig.


Vrijdag 30 maart 2012
Vandaag heb ik enkel een paar uurtjes gewerkt om daarna aan het bedrijfsuitje te beginnen. We gingen “Skidoo fahren”. Een beetje een lompe sneeuwscooter idee en met een quat door de bergen crossen. Super gaaf. Ik was de eerste van de dames die ineens op die dingen stapte en een partijtje gas gaf.
Daarna zijn we allemaal naar huis gegaan om te douchen. Het was namelijk tamelijk koud. En een beetje verfrissing is ook niet erg. Toen ik thuis was belde Judy me op. Of ik de welcome drink in Circus Circus klaar wilde maken. Die zag er ongelofelijk gaaf uit. Ik had er eigenlijk een foto van moeten maken.
Uiteindelijk kregen we een evaluatie over de afgelopen weken. Er zijn veel evenementen geweest en deze moesten geëvalueerd worden. Uiteindelijk werd het woord aan mij gegeven. Waarop ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik moest zeggen. De meesten zijn al langer in het hotel aan het werk, dus weten ook hoe het allemaal in elkaar steekt. Zij weten dus ook precies wat de verbeterpunten zijn. Dus op dat moment kwam er een momentje van bescheidenheid. Ik heb aangegeven dat ik de manier van inwerken ontzettend fijn vond en dat het voor mij belangrijk was dat ik het naar mijn zin heb binnen Scalaria. Dat het toch ook een erg belangrijk punt is dat de gasten ook zien dat je het naar je zin hebt binnen het werk. Dat ze zien dat je het leuk vind wat je doet.
Hierop kwamen een aantal glimlachjes tevoorschijn. Want ik had niets te zeiken over communicatie en dergelijke. Ik heb een positief punt genoemd. Ik was toch tamelijk bescheiden in wat ik heb gezegd, en dat voor iemand die normaal gesproken niet zo bescheiden is.
Hierna zijn we uit eten gegaan bij de Dorf Alm. Manuel en ik hebben er nog een geintje over gemaakt. Aangezien we dan drie dagen op een rij bij de Dorf Alm zijn gaan eten. Alles prima. Uiteindelijk zijn we nog naar Kap Horn gegaan. Daar heb ik Twan nog gezien. Erg gezellig. En om Humberto (de chef van evenementen) heb ik me stuk gelachen. Die begint ineens in zwaar gebrekkig Duits te ouwehoeren terwijl hij daar op een barkruk als een malle gin-tonic zit te zuipen.


Zaterdag 31 maart 2012
Vandaag is Dyane aangekomen. Die belde op dat ze voor m’n deur stond. Dus ik was net vijf minuten wakker toen ik de deur open deed. In plaats van dat ze daar staat met Jarno, staat de trut daar met Edu. Mijn eerste reactie? De deur dicht flikkeren.
Daarna heb ik die toch weer open gedaan om ze binnen te laten en ze eerst nog minstens een minuut strontverbaasd aangestaard. Stonden ze daar met een ongelofelijke grijns en een grote fles La Shouffe in de handen. Uh, ja.
Uiteindelijk heb ik ze Scalaria laten zien en zijn we een beetje door de omgeving gecrossed. Dyane heeft d’r ogen uit zitten kijken. Vervolgens zijn we iets gaan eten bij de Dorf Alm (dag vier op een rij).
Toen we weer bij mij op het hok waren zijn we in slaap gevallen, hebben we nog gedoucht en zijn we uiteindelijk met de bus naar Bad Ischl gegaan. Wat opzich best gezellig was, tot het echt te druk werd in Charly’s. Dus hebben we de taxi naar huis gepakt en zijn we nog een leste de beste gaan doen in Kap Horn. Omdat we allemaal moe waren zijn we hierna naar huis gegaan.
Toen we eenmaal in bed lagen hebben Edu en ik ons stuk gelachen om het feit dat Dyane binnen twee minuten in coma lag. En omdat ze snurkt.