Verwacht niets, krijg alles

Daar is ie dan eindelijk, de eerste update uit het verre Zuid Afrika. Hoewel ik graag alles zou vertellen over Zuid Afrika, kan ik het gewoon niet. Er is zoveel. Als je had verwacht dat alles relaxed is en daarvoor hier komt, ga ik je bij deze aanraden dat je dan het verkeerde vliegtuig hebt gepakt. Ik zeg je een ding, deze plek is geweldig. Ik verwachte niets specifiek en specifiek alles is geweldig. De lokale bevolking is ontzettend betrokken in de gemeenschap en je voelt jezelf binnen luttele seconden thuis, juist omdat zij zich ook overal thuis voelen.

Wat vele van jullie wel nieuwsgierig naar zijn, zijn mijn dagelijkse bezigheden waar ik mee bezig ben. Tijdens de organisatie van het festival, ben ik voornamelijk bezig met logistiek en de Muizenberg Pavilion, de “main stage” tijdens het weekend van het festival. Ik heb verschillende officiële documenten als noodplannen geschreven, een triljoen emails gestuurd om ervoor te zorgen dat elk poppetje op de juiste plaats staat, ik heb artiesten nagejaagd voor contracten en technical riders en ik heb promotie gedaan. Promotie daar gelaten, dit festival is zo interessant. Het is een dagelijkse uitdaging om over de hindernissen van (nieuw) festival organisatie te gaan. Dagelijks ben ik meer en meer verbaasd over de verantwoordelijkheden en kansen die me in de schoot geworpen worden. Dit festival heeft me zo te pakken, dat ik fris opsta, zin heb om te gaan werken en laat er weer in te duiken terwijl ik doodmoe ben.

Wat nog interessanter is, is de de cultuur. Schijnbaar is Muizenberg een speciale plek. De bevolking is verbazingwekkend vriendelijk en erg zorgzaam naar de gemeenschap. Geduurde de organisatie van het festival, heb ik vele aparte en interessante karikaturen leren kennen. Het heeft me verbaasd hoeveel een individueel persoon voor de gemeenschap kan doen. Liz en Fergus hebben een Nutrition Street Program opgezet, waarbij straatkinderen worden voorzien van fruit. Elke zondag middag komen zij samen om fruit en boterhammen uit te delen. De kinderen vinden het geweldig, ze hoeven zich een dag geen zorgen te maken over waar het eten van die dag vandaan komt. Het straatleven is hard voor ze, normen en waarden verschillen compleet met de Westerse cultuur die we zo gewoon zijn. Deze kinderen zijn bijzonder blij met een simpele appel of sinaasappel en een potje voetbal of domino.

Deze sociale samenkomsten zijn erg belangrijk in de Zuid Afrikaanse cultuur. De bevolking schijnt elke mogelijkheid om te braaien aan te grijpen, gewoon omdat ze dan samen kunnen zijn. De mensen die je hebt leren kennen, kunnen geheel onverwacht je opbellen dat ze over een paar minuten bij je voor de deur staan. Grappig genoeg betekend dit vaak dat zij onderweg nog een hoop mensen tegen komen en het dus enorm lang duurt voor ze er zijn. Ook al ken je de persoon amper, je geeft ze meteen een knuffel en vraagt ze hoe het gaat. Dit is awkward in het begin, maar erg gemakkelijk om aan te wennen.

Iets anders om aan te wennen zijn de rijkunsten hier. Je komt op een bepaald punt, waarbij je uit je doodsangsten stapt wanneer je in het verkeer zit. Auto’s komen uit het niets en de bevolking kijkt er amper van op. De vrachtwagen voor je heeft gerust de klep open, terwijl er een dozijn mensen in liggen. En als er een bakkie langs komt, dan wordt er meteen gevraagd om een lift. Het aantal mensen dat er al in zit, doet er niet toe, met een beetje proppen past het altijd. Op de snelweg, hoef je jezelf niet zorgen te maken over het inhalen aan de verkeerde kant, nobody cares. Ook de vrouw op de vangrail kan er weinig om geven, het boekje dat ze leest is namelijk interessanter. Deze plek verbaasd me dagelijks door deze vreemde situaties, maar het is geweldig. En mensen, geen nieuws is goed nieuws. Proost, ik ben toe aan een Cosmopolitan!