Drukke dagen, maar dan eindelijk een update

Er is heel wat tijd voorbij gegaan sinds mijn laatste verslag van mijn avonturen hier in Zuid-Afrika. Ondertussen is er veel gebeurd, onder andere het feit dat ik ben verhuisd. Ik heb besloten om in Muizenberg te blijven, terwijl de andere “Dutchies” besloten om naar Kaapstad te verhuizen. De “Mothercity” is zeker een aantal bezoeken waard, om iedere straathoek is er een andere verrassing te vinden. Ik heb eindelijk de tijd gehad om erop uit te gaan en de stad te ontdekken. Virginia, mijn huisgenootje, is daarvoor de aangewezen persoon om mee op sleeptouw te nemen. Mede daarom zijn we vaak samen uit op een missie. Het is opmerkelijk hoe het klikt. Ze is nog jong, iets wat ik regelmatig merk, maar dat is ook wel weer interessant. Al klinkt het nu wel alsof ik al erg oud ben. Ik sleep haar mee op avontuur, en visa versa.

M’n kleine vriendin Mpai is laatst verhuisd naar San Francisco, om een jaar als au pair te gaan werken. En om eerlijk te zijn, ik mis d’r wel. We waren regelmatig samen uit op een missie. Maar het is ook prachtig om te zien hoe haar vrienden mij hebben opgenomen als hun vrienden. Sisi and Zoli zijn geweldige mensen, die ook regelmatig tref. Zelfs als ik ze een paar weken niet zie, wordt er een berichtje gestuurd omdat we zin hebben om iets te doen. Zoli is het type persoon dat overal een feest zien en heeft meestal interessante ideeën om eropuit te gaan. Dan is er Sisi, een vriendelijke en goedlachse avonturier. Er gebeurd altijd iets wat je niet verwacht.

Oh en natuurlijk wil ik jullie natuurlijk allemaal Gelukkig Nieuwjaar. Ja, ik weet dat dat al een tijd geleden is, maar op z’n minst heeft het bericht jullie bij deze bereikt. Kerst heb ik gespendeerd met Claire, Sergio, Sandi en hun family. Na een uitgebreide lunch en een korte strandwandeling (ja, ik woon zo dicht bij het strand), zijn we uiteindelijk bij Theresa geweest en hebben we daar ook Kat gezien. Nieuwjaar heb ik gespendeerd met Mpai, Sisi en haar vrienden. Die mensen bleken zo open en verwelkomend te zijn, dat het je positief kan overrompelen. Aan dit alles kunnen we ondertussen wel concluderen dat ik ondertussen compleet ben ondergedompeld in de lokale cultuur, mede door de geweldige mensen die ik heb ontmoet. “Local is lekker”, zoals ze dat hier zouden zeggen. En dat is zeker waar. Ik ben ontzettend blij dat de prachtige Zuid-Afrikaanse cultuur kan worden ontdekt door de ogen van local. Jesse gaf me een prachtig compliment laatst, hij merkte op dat ik toch wel een beetje als Zuid-Afrikaans kon worden beschouwd.
Naast de mooie en rijke cultuur onder de bedeelde mensen, heb ik ook een totaal ander perspectief van Zuid-Afrika ontwikkeld. Er zijn vele gevaren waarvoor ik ben gewaarschuwd voordat ik me 12.000 km naar het ander halfrond begaf. Townships. Armoede. Criminaliteit. Drugs. Lange procedures. Een niet mee werkend politie system. Een flinke greep hiervan heb ik de afgelopen weken meegekregen. Ik heb Charlie, Massi en Ruchelle uit de township ontmoet. Zij hebben me heel duidelijk laten zien hoe je gelukkig kunt zijn met minder. (Trouwens, ik heb ook de vraag gehad waarom ik nog geen moeder was. Nou sorry, daar pas ik voor.) Het is niet gemakkelijk om ergens heen te gaan zonder auto, of met het openbaar vervoer. Een filmpje pakken kost ze een fortuin en ze zijn vaak niet in de gelegenheid om andere plaatsen te zien. Maar ze zijn gelukkig en meer dan trots op wat ze hebben, omdat ze het verdient hebben op een eerlijke manier. Maar gezien het feit dat meer dan 50% van de Zuid-Afrikaanse bevolking werkloos is, is criminaliteit vaak de laatste optie om te overleven en nog iets van inkomen binnen te krijgen. Met als resultaat dat ons huis als hotspot leek te fungeren voor inbrekers. Ze hebben het voor elkaar gekregen om over de beveiligingshekken te klimmen en vanuit daar het balkon op. De eerste keer hebben ze het voor elkaar gekregen om mijn laptop door het raam te jatten, de tweede keer zijn ze tijdens de klim gesnapt, de derde keer hebben ze geprobeerd mijn fiets te jatten. Xola (een vriend die regelmatig over de vloer komt), is achter de kerel aangegaan en heeft m’n fiets te pakken gekregen. Dit alles resulteerde in een bezoekje aan SAPS (de lokale politie). Alleen de eerste inbraak hebben ze genoteerd. De andere werden geheel in de wind geslagen. Mijn huisbaas daarentegen kreeg de schok van zijn leven. Hij heeft in de tussentijd de beveiliging rondom het huis verbeterd, met de gedachte dat ie mij beter te vriend kon houden. Gelukkige hebben we erg vriendelijke buren (James en Dave), die ook meer alert zijn nu er steeds vaker ongewenste bezoekjes aan huizen voorkomen hier in Muizenberg. Ook zij houden nu een extra oogje in het zijl, en we doen regelmatig samen een biertje. Nu begrijp ik ook meer waarom al die Nederlanders constant bij de buren op de koffie gaan.

Momenteel zijn de “Dutchies” op rondreis, maar zelfs daarvoor heb ik ze wel degelijk minder gezien sinds ze zijn verhuisd naar Kaapstad. Ook zijn we weer kantoorloos. Hoe dan ook, als het huis aan kant is (wat een onmogelijke missie lijkt, omdat ik blijf poetsen), ben ik in staat om vanuit huis te werken. Ik schrijf momenteel een business plan voor Muizenberg Festival en dit wordt uiteindelijk het professionele product voor de NHTV. Het is een flinke uitdaging, ook omdat er in mindere mate begeleiding is.
Maar, jullie zijn misschien wel nieuwsgierig hoe mijn huisgenoten zijn. Nou, ze zijn erg verschillend. Zoals ik eerder als schreef, ik heb een goede aan Virginia. Maar mijn andere drie huisgenoten om mij in een poetsvrouw te veranderen. Elke. Dag. Weer! Ik heb geen idee hoe ze het voor elkaar krijgen, maar het lukt ze toch. Ze kunnen een bom laten vallen in een net gepoetst huis. Ze een maand na mijn verhuizing thuisgekomen van hun reis. In de tussentijd verbleef Nick hier, hij is sociaal gezien een beetje ongemakkelijk. Dat is misschien een understatement. Een voor een zijn mijn huisgenootjes teruggekomen, en is Nick vertrokken. Ze kunnen erg sociaal zijn, maar ze zijn een regelrechte ramp als het op hygiëne aan komt. Een paar weken geleden is er nog een Zuid-Afrikaanse jongen bij komen wonen, sinds die dag is het schoonmaken nog nuttelozer. Geef ze een uurtje, dan is de napalm ingeslagen, dat kan ik je garanderen. Lichtelijk frustreren (ook dat is misschien een understatement).

Desondanks, het komt wel goed. Aan de andere kant, er zijn heel wat avonturen geweest, die ik niet eens allemaal kan benoemen. Bijvoorbeeld het feit dat ik mijn favoriete koffiebar binnen kan lopen en voor je het weet staat er een perfecte, op smaak toegepaste, koffie voor je neus zonder dat je die überhaupt bestelde. Of je wordt uitgenodigd voor een bruiloftsfeest. Of je gaat naar de lokale markt en blijkt vervolgens een van de laatste te zijn om te gaan, omdat je constant met iedereen staat te ouwehoeren. Of om de leuke plekjes te kennen om een hapje te gaan eten. Of het verbeteren van je kookkunsten, inclusief Zuid-Afrikaanse recepten. Of hoe het eraan toegaat in de gemeenschap. Het feit dat mensen je beschouwen als onderdeel van de gemeenschap, en dat ook duidelijk uitspreken. Of het feit dat voordat het weekend is afgelopen, mensen je al uitnodigen voor het volgende weekend. Jup, naast het harde werk, I am living the good life.

http://joyceontheroad.tumblr.com/ (Engelse versie met foto’s)